Linggo, Marso 24, 2024

PAGNINILAY: Ngayong araw na ito, sinisimulan natin ang pinakasagrado at pinakadakilang panahon sa Kalendaryong panliturhiya ng Simbahan at sa buong Kristyanismo, ang Semana Santa (Mahal na Araw). Tinatawag itong Linggo ng Palaspas sa Pagpapakasakit ng Panginoon sapagkat ginugunita natin ang maringal na pagpasok ng ating Panginoong Hesukristo sa Banal na Lungsod na Jerusalem upang tuparin ang kalooban ng Diyos Ama sa pamamagitan ng kanyang Misteryong Paskwal (Pagpapakasakit, Pagkamatay, at Muling Pagkabuhay). Hindi siya pumasok na parang mandirigma na magpapatalsik sa mga Romano, kundi pumasok siya nang napakasimple, sakay sa isang asno, ayon na din sa propesiya ni Zacarias (Cf. kabanatang 9, bersikulong 9). Kaya nga yung mismong simbolo ng palaspas ay nangangahulugang pagkamartir, at yung nga kapag isang santong may hawak na palaspas katulad ni San Pedro Calungsod, ibig sabihin siya’y martir na naging saksi sa pananampalataya at sa Mabuting Balita.

Higit pa dun, si Hesus ay ang Hari ng mga martir sapagkat siya’y isang dakilang saksi ng Diyos Ama, at nagpakababa siya upang makipamuhay sa ating piling, palakasin ng loob ang mga mahihina, dakilain ang mga mababang-loob, at ibilin sa atin na magmahal at maglingkod tayo sa bawat isa at bawat tao, at lalo nang inialay niya ang kanyang buhay sa Krus upang tuparin ang plano ng ating kaligtasan mula sa pagsusuway at pagkakasala ng tao. Kahit nga mismong mga madla na sumigaw ng “Osana!” ay karamihan sila rin ang sumigaw ng “Ipako siya sa krus!” Naramdaman ni Kristo yung paghihirap na siya’y pinaduraan, pinasampalan, pinahagupitan, pinagtawanan, pinagbintangan, tinalikuran ng mga dating humanga sa kanya, at ipinako sa Krus. Sa totoo nga natakot siya kaya ipinagdasal niya sa Ama sa Halamanan ng Getsemani na ipalipas ang kalis ng kanyang pagdurusa, gayunpaman alam niyang mismo ang kalooban ng Diyos ang dapat masundan, at hindi sa kanya. At dahil sa pagiging mababang-loob at masunurin ng Panginoong Hesus, siya’y muling nabuhay bilang tandang nagtagumpay ang Diyos na tayo’y mailigtas. Nang maiparangal ito ng mga Apostol, dumami ang naniwala sa puso’t isipan mula noon hanggang sa kasalakuyan at patuloy na sumasampalatayang tunay nga si Kristo ang dakilang biyaya ng Diyos sa buhay ng bawat tao, at tanging sa Diyos lamang tayo’y magkakamit na tunay na kaligayahan. Kaya nga pumasok ang Panginoon sa Banal na Lungsod upang ipahayag sa atin sa huling pagkakataon ang Mabuting Balita, at maitatag niya ang paghahari ng Diyos na puno ng pagmamahalan, pagpapatawad, at pagiging matapat sa kanyang kalooban.

Mga kapatid, ang Maringal na Pagpasok ni Hesus sa Jerusalem ay tunay ngang matagumpay sapagkat malaya siyang sumailalim sa kalooban ng Ama para sa kaligtasan ng sangkatauhan. Marami nga ang sumampalataya, pero hindi masyado nating itong isinasabuhay. Ang mundo ngayon ay nakapokus sa mga bagay-pangsekularismo, na kung saan humahangad siya ng kapangyarihan, kayamanan, matataas na posisyon sa lipunan, atbp. Minsan sa masyado nating pagdedepende at paghahangad sa mga bagay na makalupa lamang ay nawawala sa ating puso’t isipan ang Panginoon. At kapag hindi natin ito’y nakamtan at hindi ayon sa ating pagnanais, madalas tinatanong natin ang Diyos kung bakit niyang hinayaang iyan. Hindi naman tayo’y perpekto, kaya hindi nating maiwasan na magkasala at mag-isip para sa pansariling interes. Tunay nga ang sinabi ni San Francisco ng Asisi: “Nor did demons crucify him; it is you who have crucified him and crucify him still, when you delight in your vices and sins.”

Sa kabila ng lahat na ito, ipinamalas ng ating Panginoong Hesukristo na yung nakamtan nating kaligtasang mula sa Diyos Ama ay dapat din mismo tayo’y makibahagi, katulad ng pakikibahagi niya sa mga pagdurusa ng mundo sa pamamagitan ng kanyang pagpapakasakit at pagkamatay sa Krus. Ibinilin niya sa atin na tayo’y maglingkod at magmahalan sa isa’t isa, tulad ng ginawa niya.

Nawa’y maging makabuluhan ang ating pagdiriwang ng Semana Santa bilang paggunita sa kanyang sakripisyo sa pamamagitan ng panalangin, pagsasakripisyo, at paggawa ng mabuti sa ating kapwa, alang-alang sa ginawa niya, mas lalo na sa dakilang kalooban ng Diyos Ama.

Reply