Biyernes, Pebrero 17, 2023

PAGNINILAY: Ang Unang Pagbasa ay ang pagsasalaysay sa tanyag na kwento ng Torre ni Babel. Nangyari ito noong panahong ang mga tao’y nagkakaisa sa isang wika at pananalita. Subalit napasok sa isip ng mga tao na gumawa ng isang mataas na hakbang patungo sa langit, upang maabutan nila ang Diyos. Kaya’t nagpasya sila na gumawa ng isang torre sa pundasyon ng Shinar, isang torreng kung saan maaabutan nila ang langit. Ngunit nakita ng Diyos kung paano naging mapagmataas ang kanilang damdamin at kalooban. Kaya’t pinalito niya ang kanilang pananalita, nang sa gayon ay hindi sila magkakaintidihan. At tinawag nga ang torreng ito bilang “Babel” dahil ito’y hindi natapos nang magkalituhan ang kanilang pananalita. At sinasabi dito na kumalat ang bawat tao sa bawat haligi ng daigdig.

Ang kwento ng Torre ni Babel ay pahayag kung paanong kumalat ang mga tao sa bawat mundo dahil sa hinding pagkaintindi ng tao sa kanilang pananalita at wika. Subalit makikita natin sa kasayasayan ng kaligtasan kung paanong niloob ng Diyos ang kaligtasan ng tao. Noong una, pinaniniwalaan ng mga Hudyo na tanging sila lamang na sumasampalataya sa tunay na Diyos ang maliligtas, at ang sinumang taong hindi sumasampalataya at gumagawa ng mga paganong bagay ay hindi maililigtas. Subalit nakita natin sa katauhan at pangangaral ni Hesus ang pahayag na ang Diyos ay para sa lahat, maging Hudyo man o Hentil, kung ang isang tao ay tunay na sumasampalataya at mayroong mabuting kalooban. Kaya nga ang mga Apostol na siyang pundasyon ng Simbahang Katolika ay naipalaganap noong nagsimula mangaral sila matapos ang pagbaba ng Espiritu Santo noong araw ng Pentekostes. At magpahanggang ngayon, patuloy ang misyon ng Simbahang ito, alang-alang sa sinabi ng Salmo na tunay na mapalad tayong Sambayanang ng Diyos na kanyang ibinukod.

Ang Ebanghelyo ngayon ay ang karugtong ng Ebanghelyo kahapon, na matapos ipahayag ni San Pedro na si Hesus ay ang Kristo, Anak ng Diyos, at matapos ipagsabi ni Kristo sa kanyang mga alagad tungkol sa kanyang Misteryong Paskwal na bagamat pilit na pinipigilan ni San Pedrong hindi pa nauunawaan ang kalooban ng Diyos Ama, agad pinatipon ni Hesus ang ibang tao kasama ang mga alagad upang magbigay ng paalala tungkol sa pagiging tunay na alagad niya. At ang pagiging tunay na alagad niya ay nakikita sa paglimot sa sarili, pagpasan ng krus, at pagsunod sa kanya. Mahirap para sa isang tao ang magdusa at dumaan sa mga pagsubok na parang gusto na niyang sumuko. Parang parusa ng Diyos ang tingin ng isang tao pag siya’y nahihirapan sa buhay. Subalit binubuksan ni Hesus ang mga puso’t isipan ng mga tao na bagamat ang pagdurusa ay bunga ng Kasalanang minana mula kina Adan at Eva, ito naman ay naging bahagi ng buhay ng sinumang tao upang ipaalala sa atin na sa dulo ng ating mga pagsubok ay mayroong naghihintay na kaginhawaan at pagpapahinga. Hindi ba’t ito yung ating karanasan tuwing tayo’y napapagod araw-araw, na binibigyan natin ang ating sarili ng panahon upang magpahinga? Ganun din ang buhay ng Kristiyano na ang pagdanas natin ng mga “krus” ng ating buhay ay magdudulot din ng kaginhawaan sa huli. At dahil ang ating buhay ay nakasentro kay Kristo, ginugunita natin kung paano siya na ang nauna sa atin nang dumanas ng mga paghihirap at pinasan ang isang malaking Krus patungo sa Kalbaryo upang maipako diyan. Ngunit sa kanyang pagtampok sa Krus na Banal, ipinamamalas niya ang kapanagyarihan ng Diyos Ama na naghangad ng ating kaligtasan. Hindi nanaig ang Kamatayan sapagkat siya’y muling nabuhay at nagtagumpay laban sa kasalanan at kamatayan. Mayro’n nga siyang dapat pagkakataon upang iligtas niya ang kanyang sarili mula sa kapahamakan, subalit pinili niya ang daan tungo sa ating kaligtasan upang matunghayan natin sa ating buhay ang tunay na kahulugan ng pagiging inampong anak ng Diyos at mga tinawag na alagad ni Kristo.

Sa ating buhay, patuloy pa rin ang mga hamon na nakalaan sa atin. Subalit kung tayo ay may matibay na pananampalataya na handa tayong tumiis at patuloy na gumawa ng mabuti, ang lahat ng ating paghihirap at pagdurusa ay makakaya nating buhatin sapagkat nakakapit tayo sa kanya. Mahirap maging Kristiyano, lalo na ang pagiging martir na talagang pinapatay o kaya pinapahirapan at niyuyurakan para lang ang mga saksing ito ay isuko at itakwil ang kanilang pananampalataya sa Panginoon, subalit tiniis nila ang mga kamalasan nito alang-alang kay Kristo, kahit sa puntong dumanak ang kanilang dugo. Dahil sa kanilang pagtitiis, natagumpayan nila ang korona ng buhay sa kaluwalhatian ng buhay na walang hanggan sa kalangitan, at kapiniling nila ang Diyos at ang mga anghel. Kaya diyan din tayo patungo balang araw, at katulad ng ating pagkakapit sa kanya sa kabila ng ating mga pinapasang krus, atin ding akayin ang ating kapwa patungo sa kanya sapagkat tayo rin ay may pananagutan sa mabuting kapakanan ng bawat tao.

Reply